Het was 11 januari, 7 uur ’s ochtends, toen ik wakker werd van een lichte buikpijn onderin mijn buik. Ik ging naar het toilet en zag tot mijn schrik bloed. Altijd een beetje beangstigend om bloed aan te treffen bij een eerste zwangerschap. Ik rende snel richting de slaapkamer waar Michael nog lag te slapen. Ik maakte hem wakker en vertelde wat er gaande was. Samen belde we de verloskundige. Zij vertelde dat het mogelijk voor weeën of indalingsweeën konden zijn. Dit aangezien ons meisje nog niet ingedaald lag en het 10 dagen voor de uitgerekende datum was. Aangezien er nog totaal geen regelmaat in de buikpijn zat geloofde ik haar en ging terug naar bed. Om half 10 werd ik weer wakker van de buikpijn en wist ik niet zo goed wat ik er mee aan moest. Overal op internet las ik dat wanneer de bevalling daadwerkelijk begint, je dit wel weet. Niet dus! In de middag hadden we een verjaardag van mijn schoonzus en ik had mezelf voorgenomen om hier dan als afleiding ook maar gewoon naar toe te gaan.

Vandaag om 07:07 is onze Olivia precies 4 weken oud! In deze blog neem ik jullie mee in het avontuur van onze eerste vier weken als kersverse ouders. Dat het een heftige en intense periode zou worden, die je leven op zijn kop zou zetten, hadden wij al vernomen van onze collega’s, vrienden en familie. Niet alleen zijn deze afgelopen vier weken gevuld geweest met intens veel liefde en intens veel geluksmomentjes, maar kwamen ook frustratie, slaap te kort en een juiste balans vinden om de hoek kijken.

Mijn beste vriendin kwam zo snel als ze kon langs nadat Olivia geboren was. Ze bracht een cadeau mee. Het meest emotionele cadeau wat ik me kon bedenken. Een gedicht, speciaal gemaakt door haar. Voor onze Olivia. Het gedicht hangt op Olivia haar kamer en iedere keer dat ik er naar kijk, bedenk ik me dat dit soort cadeau's het waardevolst zijn. Dankjewel lieve Wes voor dit prachtige gedicht.