Welkom Logan, op deze mooie wereld. 

Ik was net naar de beval kamer gebracht toen Michael binnen kwam lopen. Ik voelde me nog best prima dus lachend zeiden we nog tegen mekaar ''nou als ik kotsend tot 10 cm ontsluiting kom, helemaal prima''. Binnen no time zat ik dan ook op 7 cm, en dit allemaal met veel overgeven maar weinig weeën/buikpijn. Helaas liep het hierna helemaal vast. De ontsluiting vorderde niet verder en het was ondertussen al eind van de ochtend/begin middag. Ze besloten om mijn vliezen te breken. Hiermee hoopten ze dat mijn weeën krachtiger werden en de ontsluiting verder zou vorderen. Mijn weeën werden wel iets krachtiger maar nog niet krachtig genoeg om de ontsluiting verder te laten vorderen. We hadden de tijd maar toch hebben we besloten om een infuus aan te leggen en weeën opwekkers toe te dienen. Ik heb specifiek gevraagd of ze dit zo langzaam mogelijk willen doen om hiermee te voorkomen dat ik in een weeën storm terecht zou komen. Dit is dan ook gelukkig niet gebeurd. De opwekkers deden hun werk en de weeën werden krachtig genoeg om me naar 9,5 cm ontsluiting te brengen. De baby was nog steeds niet ingedaald en van de arts moest ik allerlei posities aannemen om de natuur een handje te helpen, bijvoorbeeld door op handen en knieën te zitten. Ik vond dit echt hels want alles deed zeer, De baby lag helemaal aan mijn linkerzijde en alle andere posities deden zoveel zeer. Vanaf dit moment raakte ik dus ook compleet in een mentale struggle met mezelf. Ik wou niet bevallen. Ik kon niet bevallen. De herinnering aan de bevalling van Olivia kwam naar boven en daarmee ook de pijn. Ik heb mezelf helemaal gek lopen denken en aan alle kanten de bevalling proberen tegen te werken. Zelfs de artsen zeiden op een gegeven moment dat het zo niet ging werken. Ik bleef bijvoorbeeld maar roepen dat de baby niet goed lag. Dat ik voelde dat hij niet voor de uitgang lag. Om me het tegendeel te bewijzen heb ik gewoon met 9,5 cm ontsluiting nog een echo gehad. Natuurlijk lag de baby gewoon goed, alleen nog niet ingedaald. Ook hadden de woorden van de dagen daarvoor schijnbaar meer impact op mij dan ik had gedacht. De woorden dat het een forse baby was. Ik had sterk het gevoel dat deze bevalling zou eindigen in een compleet fiasco en verloor ik vertrouwen in mijn lichaam. Het zou niet passen. Maar opeens voelde ik het. Shit. Persweeën. Ik wou echt niet. Ik kon het niet! Het waren ook rare persweeën. Ik had namelijk niet het gevoel dat ik moest poepen maar voelde de drang enkel aan de 'voorkant'. Dit benoemde ik en de artsen zeiden dat dit niet de goede persweeën waren en ik deze moest wegpuffen. Onmogelijk natuurlijk. Na enige tijd dit geprobeerd te hebben begonnen ze toch te twijfelen. Ze zagen namelijk wel mijn buik verkrampen. Nog steeds was ik alles aan het onderdrukken en wist ik dat ik, om echt te gaan bevallen, een knop in mijn hoofd moest omzetten. Ik vroeg dan ook of iedereen mij heel even met rust wou laten en probeerde in mezelf te keren. Letterlijk heb ik op dat moment een peptalk aan mezelf gegeven. Het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Oke, let's do this! Ik gaf me over aan de persdrang. De kamer stond vol met mensen. Allemaal op een rijtje aan het voeteneind van mijn bed. Ze wouden de afstandsbediening van het morfinepompje van mij afpakken maar hier werd ik zo kwaad om. Dat knopje in mijn handen vasthouden was soort van mijn mojo. Op een andere manier hebben ze de toediening uitgeschakeld. Ze stonden allemaal rustig te wachten en hadden volgens mij de verwachting dat het persen nog wel even zou duren. Ikzelf dacht alleen maar oké, nu mag en kan ik eindelijk wat doen en dat kind gaat er z.s.m. uitkomen! Met volle kracht perste ik het hoofdje eruit. Ik weet nog dat ik zag hoe de artsen snel richting het bed stapten en helemaal verbaasd waren. Bij the ring of fire pufte ik de weeën weg. Hierna mocht ik doorgaan, maar... ik had geen weeën meer?! Alles was weg. Alsof mijn lijf dacht dat de baby al geboren was.  Ik was in ieder geval blij dat het hoofdje eruit was, want dit was het ergste gedeelte. Toch? Niks was minder waar. De schouders waren namelijk nog breder. Met 4 man sterk hebben ze mijn benen open gedrukt (knieën richting het bed) omdat het anders nooit zou passen. Ik perste op gevoel en daar was onze zoon. Logan Reef Ellen. Het persen heeft maar 7 minuten geduurd. Het paste dus toch wel. Zelfs zonder kleerscheuren..Welkom Logan, op deze mooie wereld. 

Ik ging naar het ziekenhuis met minder leven gevoel in mijn buik. Ik had de kleine man al zo goed als de hele dag niet gevoeld. Eenmaal aan de CTG begon de kleine natuurlijk druk te bewegen en was ik dan ook volledig gerustgesteld. Voor de zekerheid maakte ze ook nog een echo en nam ze de maten van zijn buikje en benen op. Hoofdje kon helaas niet omdat die er verkeerd voor lag. Ik had mijn jas alweer aan om naar huis te gaan terwijl de verloskundige nog even de maten in de curve zou zetten. Ze kwam terug de kamer in met een bepaalde blik wat mij mijn jas weer uit deed trekken. De curve schoot ineens omhoog. Een beetje verbaasd was ik aan het luisteren terwijl woorden als fors, macrosomie en zwangerschapsdiabetes naar voren kwamen. Ze stelde voor om 1 maart bloed te laten prikken om te testen of ik suiker aan het opbouwen was, wat volgens haar aannemelijk zou zijn. Op 1 maart heb ik bloed laten prikken. Ik moest om 09:00, 11:00 en 15:00 er zijn, drie keer dus. Waarvan diegene in de ochtend nuchter moest. De dag erna had ik een afspraak in het ziekenhuis in Lelystad om de uitslag te bespreken en een inwendig onderzoek te krijgen. Tijdens deze afspraak kwam dan ook naar voren dat mijn ochtendwaarde iets verhoogd was. Na inwendig onderzoek bleek dat ik 1 cm ontsluiting had en liet ze de keuze voornamelijk aan ons over. óf doorlopen en wachten tot de bevalling natuurlijk begint, óf inleiden. Ze adviseerde hierbij wel dat de baby nu al wel dusdanig groot leek op de echo dat er mogelijk meer complicaties kunnen voorkomen als ik bijvoorbeeld door zou lopen tot 40+ weken. Ik was al voorbij de 38 weken en het was dus een volledig veilig termijn om in te laten leiden. Hierop viel dan ook onze keuze. Op 3 maart was het zover. Ik mocht naar het ziekenhuis om een ballon te laten plaatsen. Hierna zou ik weer naar huis mogen en was het een kwestie van afwachten. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis hebben ze toch besloten om geen ballon te plaatsen. Dit omdat de baby nog niet was ingedaald en ze bang waren dat de ballon de baby nog hoger zou 'duwen'. Het alternatief was een hormoonveter. Deze werd om 09:30 geplaatst en zou er om 21:30 weer uitgehaald moeten worden. Helaas moet je met deze hormoonveter wel in het ziekenhuis blijven. Ha, grappig! Want we hadden dus helemaal niks bij ons. Goede voorbereiding, want de vluchttas was thuis zelfs nog niet eens compleet. Ik dacht namelijk oh, dat doe ik vandaag nog wel even. Michael moest dus naar huis om alle spulletjes bij elkaar te zoeken en ook meteen voor één of meerdere nachtjes verblijven in het ziekenhuis. Heel veel afwachten op deze dag, maar er gebeurde niks. Rond het avondeten kreeg ik wel wat harde buiken en rommelde het wat maar niet overduidelijk. Het ziekenhuis personeel zei dat de hormoonveter nog ongeveer 2 uur doorwerkt nadat die verwijderd is. Dit zou dus betekenen dat die ongeveer werkt tot 23:30. Toen het eenmaal 23:30 was, verdwenen de harde buiken als sneeuw voor de zon en voelde ik mij kiplekker. Ik besloot om te gaan slapen en morgen maar af te wachten. Als ik drie cm ontsluiting zou hebben kunnen ze de vliezen breken en wie weet hoe het dan verloopt! 03:00 's nachts werd ik wakker. Ik was misselijk en moest overgeven. Huh, dat is gek! Ik begon me behoorlijk beroerd te voelen met veel overgeven. Niet echt prettig met een dikke zwangere buik kan ik je vertellen. Ik had een beetje bloedverlies en drukte op het knopje van de verloskundige. Zij legde me nog een keer aan de CTG en hieruit zag je bij mijn weeenactiviteit met enige regelmaat wat 'hobbeltjes' verschijnen. Spannend, zou het dan nu toch semi-spontaan beginnen? Michael sliep thuis en ik besloot om hem zo lang mogelijk te laten slapen. Om 05:30 trok ik de misselijkheid niet meer en voelde me zo beroerd. Ik bleef overgeven. Ik belde Michael of die wou komen. Om 06:30 zouden ze ook mijn controle doen m.b.t. ontsluiting enzovoorts. Michael was er nog niet toen de controle gedaan werd. Maar ik had gewoon al 5 cm ontsluiting! Ze vroeg of ik mijn man nog een keer wou bellen want ze verwachte wel dat de baby snel zou komen! 

Welkom Lieve Logan Reef. Ons prachtige tweede wondertje. Hoe wij op de naam Logan Reef zijn gekomen? Dat was nog best een struggle. Toen ik namelijk zwanger was van Olivia en wij nog niet wisten dat het een meisje zou worden hadden wij ook een jongensnaam bedacht, Noah Jax. Michael was dus helemaal in de veronderstelling dat, nu we voor de tweede keer een kindje verwachten en dit een jongen bleek te zijn, het de naam Noah zou worden. Maar niets was minder waar, ik als hormonale zwangere vrouw had opeens een afkeer gekregen tegen de oh zo populaire naam Noah. Ik vond de naam té lief voor het mannetje wat ik in mij droeg. En toen begon de uitdaging natuurlijk, Michael vertellen en overhalen dat het écht geen Noah zou gaan worden. We hebben heel veel namen voorbij gehad, waarbij ik misschien iets makkelijker was en sneller een aantal namen vond die ik echt wel heel leuk vond. Ik vond bijvoorbeeld de naam Aiden heel leuk. Michael vond Eden dan leuker, wat ik op mijn beurt weer een meisjesnaam vond. Namen als Rylee, Chase en Novan stonden ook in mijn rijtje. Iets te apart naar Michaels smaak... Verder in het rijtje zijn nog naar voren gekomen; Liam, Leo (uitgesproken als Lio), Tyler en Levi. Michael kwam eigenlijk bijna nooit met een naam, aangezien hij al die tijd nog steeds hoopte op Noah. Totdat we op vakantie waren op Curaçao. Michael zijn favoriete strand is Playa Kalki, en hier zijn we dan iedere vakantie behoorlijk vaak. Een prachtig klein strandje met niet te veel toeristen én een prachtig rif (Alice in Wonderland). Hij ging snorkelen en kwam terug met de naam Rif. Ik was meteen verliefd! Dit moest hem worden! Helaas, eenmaal thuis aangekomen kon Michael zelf niet wennen aan de naam en vond die hem te apart. Een CEO van een topbedrijf heet toch geen Rif?! Maar er was nog een andere naam op Curaçao ter sprake gekomen. Eentje vernoemd naar mijn favoriete strand, Playa Lagun. Verander de klinkers en je hebt Logan. Hier waren we het vlotter over eens, Logan werd het! Ik wou wel graag nog een tweede naam, aangezien onze dochter Olivia Rose heet. Michael kwam met de naam Jace, Logan Jace. Niet verkeerd vond ik opzich, maar een echte binding met de naam kon ik ook niet vinden. Hmm.. Logan Jace zou het dus worden. Drie dagen voor de bevalling kon ik de naam Rif niet van me afschudden. Ik stelde voor om Rif te veranderen in de engelse variant Reef. Hier werden we het over eens. Ons zoontje zou Logan Reef gaan heten, geboren op een prachtige datum 4-3-21. 

Foto door: Hadassah fotografeert. 

Foto door: Hadassah fotografeert. 

Helaas werd mijn contract niet verlengd tijdens mijn zwangerschap en ben ik sinds oktober 2019 thuis. In eerste instantie natuurlijk onwijs balen en vervelend, maar uiteindelijk voelde het ook als een gelukje bij een ongeluk. Mijn zwangerschapsverlof begon namelijk gewoon een stuk eerder dan normaal gesproken, waardoor ik ruim de tijd had om tot rust te komen, de babykamer voor te bereiden en mezelf voorbereiden op het moederschap en de bevalling. 

Al jaren reizen wij minimaal één keer per jaar naar Curaçao. Het voelt hier echt als ons tweede thuis. Eigenlijk zouden wij in maart al naar het tropische eiland gaan maar helaas gooide het corona virus roet in het eten. Via KLM kregen wij vouchers en deze hebben wij afgelopen oktober alsnog gebruikt om op reis te gaan. Dit maal niet met een baby van twee maanden oud maar van negen! Ik kan je alvast één ding verklappen, wat is het ons mega, super, duper goed bevallen! Op 23 oktober hadden wij een vlucht overdag. Dit had ik expres zo geboekt zodat ik me niet schuldig zou voelen als Olivia zou gaan huilen of vervelend zou doen. Alle mensen aan boord zouden normaal gesproken ook niet overdag slapen toch? :) Haar ochtendslaapje deed ze in de auto richting Schiphol. Bij het boeken van de vlucht via KLM, kon je ook een babybedje reserveren. Eigenlijk, volgens de richtlijnen, zou Olivia al ietsje te groot zijn, mar ach dacht ik.. die paar CM zien ze toch niet. Doordat we het babybedje hadden gereserveerd kregen we automatisch plekken met extra beenruimte. Naast ons zat een ander stel met een baby die twee weken jonger was. Olivia en Lorena konden dus lekker samen spelen! Hoe fijn! In totaal heeft Olivia twee keer 20 minuten en één keer 45 minuten geslapen. Helemaal tevreden was ik hiermee! Slapen in het babybedje lukte overigens niet echt. Het bedje hangt aan een muurtje en Olivia vond het maar al te interessant om er proberen uit te klimmen of te flirten met mede passagiers. 

Momenteel ben ik alweer 17 weken zwanger van ons tweede kindje. Een baby boy! We hebben al één klein wondertje (een babygirl) rondlopen, of nouja.. lopen? Kruipen dan, want ze is pas 9 maanden oud. In deze blog vertel ik jullie over mijn ervaringen van zwanger worden en zijn, zo vlot achter mekaar. Ik wens jullie heel veel leesplezier! Laat ik beginnen met het feit dat wij heel bewust twee kindjes zo vlot achter mekaar wilden. Dat het ook zo vlot ging, hadden wij dan weer écht niet verwacht. Ja, van Olivia was het de eerste keer meteen raak. Maar toen had ik best goed 'uitgerekend' wanneer mijn vruchtbare dagen waren en zijn we er toen ook voor gegaan, if you know what I mean ;-) Dit keer was dat echt niet het geval. Dit was een lucky shot! HAHA. Ik heb alles ( of nouja bijna alles) gefilmd omtrent het stoppen met de pil, emoties, zwangerschapstest enzovoort. Hiervan heb ik een vlog gemaakt. Klik hier om deze vlog te bekijken. Deze zwangerschap voelt echt anders. Vanaf het begin af aan al. Ik was/ben minder misselijk of ziek. Ben minder bezig met het hele zwanger zijn en heb nog niks van het to do lijstje kunnen afvinken. Wél ben ik dubbel zo moe. Ik probeer dan ook echt 's avonds eerder naar bed te gaan en overdag ook nog wel eens een middagdutje te doen zodra Olivia ook slaapt. Ik ben thuismama, dus heb hier gelukkig de mogelijkheid toe. Verder heb ik huishouden en andere klusjes maar even aan de kant gezet. Zo belangrijk is het nou ook weer niet. 

Je kent het wel, van die typische blunders. Het overkomt de beste wel eens toch? Zo ook mij. In de eerste paar maanden als moeder heb ik ook al de nodige blunders meegemaakt en ach.. van onze fouten moeten we leren toch? ;-) 1. Bij het 's ochtends klaarmaken van een flesje voor Olivia deed ik slaapdronken mijn standaard riedeltje. Water in de fles, fles in de magnetron, melkmoeder erin, een beetje walsen met de fles en de dop erop. Kind kan de was doen. Ik liep richting de bank en gaf de fles aan Olivia. Op een gegeven moment begon ze te spartelen, haar hoofd weg te draaien en lastig te doen. Vloekend dacht ik nog, kind, het is 6 uur. Drink je fles leeg! Totdat ik goed keek (geen lenzen en geen bril op) en zag dat het groene filter van de Dr. Brown fles er niet inzat. Dat arme kind trok de fles dus constant vacuüm waardoor ze lastig kon drinken. Oh, en om het af te maken.. zat er ook geen melkpoeder in maar was het enkel warm water! 2. Olivia was wezen logeren bij mijn moeder. De dag erna kwam ik haar ophalen en gingen we naar huis. 'S avonds naar bedje toe en lekker slapen. De volgende ochtend werd ze wakker met een flinke bonus in haar luier. Heerlijk, hou ik van in de ochtend. Huppakee, op de commode en verschonen maar. Ik hou kunstig Olivia haar benen omhoog zodat de vieze billen niet op het kussen komen en wil grijpen naar de billendoekjes. Shit. Ze zitten nog in Olivia haar logeertas. Snel kijk ik in de commode zelf en wil een nieuw pakje van de voorraad pakken maar helaas pindakaas voor mij. Ik had geen voorraad. Kind met vieze billen in een schone luier dan maar en op naar beneden. Nogmaals helaas pindakaas! Oma was vergeten de doekjes mee te geven! Gelukkig vonden we nog een proefpakketje ergens in een la! 3. Het was misschien de eerste keer, maar het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik dingen vergeet mee te nemen. Maar met een vriendinnetje en 2 baby's van een maand oud naar Loods 5 gaan zonder luiertas of baby benodigdheden is toch best een beetje lastig. Gelukkig zijn ze exact even oud en konden we alles lenen zoals flesvoeding, fles, speen, luiers, billendoekjes en ga zo maar door. Oops! 4. Ken je dat verhaal van per ongeluk een andere baby + kinderwagen meenemen? Nou, nu dan wel. Stond ik dan in de HEMA met iemand anders zijn kinderwagen in mijn handen. 5 meter verder kijk ik naar de baby en denk huh?! Dit is de mijne niet. 

Hoe vaak ik zelf wel niet gegoogled heb naar de vraag hoe een dagschema eruit hoort te zien voor een baby van 2, 3, 4, 5 en 6 maanden, is ontelbaar! Zoveel vragen als je voor de eerste keer moeder bent, van hoe vaak moet een baby slapen tot hoe stap je over op vaste voeding. Iedere baby is anders en heeft een andere behoefte. Onderstaand schema is dan ook niet een vast gegeven of hoe het hoort te gaan. Maar.. misschien helpt het je wel op weg of beantwoord het wat vragen die je hebt? 

Op mijn Instagram hield ik een poll via stories om te vragen hoe jullie de commode tour liever zagen, via IGTV of via mijn blog.  De meningen waren erg verschillend en dus heb ik besloten om beide (!) te doen.  Toen ik zelf zwanger was van Olivia heb ik bij het inrichten van haar kamertje aan een aantal mensen in mijn omgeving gevraagd wat zij handig vonden qua indeling. Olivia heeft een best ruime kamer en het is voor ons dus niet nodig om haar kleertjes bijvoorbeeld in de commode te doen. Er staat namelijk nog een grote kledingkast op haar kamer met een hang en leg gedeelte. Misschien leuk om te laten zien in een volgende blog?